از آن باده ندانم چون فنایم * از آن بیجا نمی دانم کجایم
..........................
زمانی قعر دریایی درافتم * دمی دیگر چو خورشیدی برآیم
..........................
زمانی از من آبستن جهانی * زمانی چون جهان خلقی بزایم
..........................
چو طوطی جان شکر خاید به ناگه * شوم سرمست و طوطی را بخایم
..........................
به جایی در نگنجیدم به عالم * بجز آن یار بی جا را نشایم
..........................
منم آن رند مست سخت شیدا * میان جمله رندان های هایم
..........................
مرا گویی چرا با خود نیایی * تو بنما خود که تا با خود بیایم
..........................
مرا سایه هما چندان نوازد * که گویی سایه او شد من همایم
..........................
بدیدم حسن را سرمست می گفت * بلایم من بلایم من بلایم
..........................
جوابش آمد از هر سو ز صد جان * ترایم من ترایم من ترایم
..........................
تو آن نوری که با موسی همی گفت * خدایم من خدایم من خدایم
..........................
بگفتم شمس تبریزی کیی گفت * شمایم من شمایم من شمایم

 نوشته شده توسط مجید کمالو در دوشنبه 90/4/6 و ساعت 7:5 صبح | نظرات دیگران()